Mijn weg naar de Islam

Van huis uit heb ik nooit een godsdienst mee gekregen. Mijn vader geloofde niet in een godsdienst en was hier altijd heel fel in. Hij vond dat elke godsdienst vrij denken in de weg stond. Hierdoor heb ik altijd het gevoe gehad dat ik iets miste, ik wist alleen niet wat.
Toen ik in de pubertijd kwam ben ik me heel erg gaan interesseren in godsdiensten en ben ik me in verschillende geloven gaan verdiepen. Ik begon hierbij met het christendom maar kwam al snel veel dingen tegen waar ik me niet bij aan kon sluiten. Ten eerste was hier het kerkelijke instituut waarbij naar mijn gevoel mensen de paus gingen vereren in plaats van God. Daarnaast kon ik me ook niet neerleggen bij de erfzonde waar het christendom in geloofd.
In deze periode kwam ik ook in contact met veel islamitische jongeren die mij veel over de Islam vertelde. Hierdoor ben ik me in de Islam gaan verdiepen en de Koran gaan lezen. Ik kwam er hierdoor achter dat de Islam een vreedzame godsdienst was en juist veel liefde geeft. Hierdoor was mijn interesse in de Islam gewekt en deze is eigenlijk nooit meer weg gegaan.

Hoewel ik al vrij vroeg in de Islam geïnteresseerd was heb ik er niet meteen iets mee gedaan. Ik wist ook niet zo goed wat ik er mee zou moeten doen en of ik me moest bekeren.
Mijn zus en ik hebben dezelfde strijd gehad en mijn zus heeft zich vorig jaar bekeerd. Ze wilde graag dat ik erbij was en het was voor mij een hele mooie ervaring. Alle zusters waren zo open en liefdevol dat ik er een warm gevoel bij kreeg. Door de bekering van mijn zus heeft mijn interesse voor de Islam een nieuwe opleving gekregen. Ik ben daarna ook regelmatig naar de moskee gegaan met mijn zus en lezingen bijgewoond.  Hier hoorde ik veel wat me inspiratie gaf en kracht in een periode dat ik dat hard nodig had.

Ondertussen was ik ook samen gaan wonen met mijn vriend, een moslim. Hij was niet veel met zijn geloof bezig maar ik ben vanaf dat moment steeds actiever geworden. Ik dronk toen al nooit meer alcohol. Ik heb wel eens alcohol gedronken maar ben nog nooit aangeschoten of dronken geweest. Vanaf toen ben ik ook helemaal gestopt met het eten van varkensvlees, iets wat ik toch al weinig deed.
Ik ben nooit veel uit geweest en heb er ook nooit van gehouden. Ik ging wel af en toe mee met vriendinnen maar meer voor hen dan voor mezelf. Ik ging dan ook steeds minder vaak mee met mijn vriendinnen naar plaatsen waar jongens en alcohol waren. Ik heb me nooit prettig gevoeld in het “avondleven” waarbij jongens meisjes bekijken en als lustobjecten behandelen. De enige reden dat ik af en toe mee ging was om mijn vriendinnen te zien.

Enkele maanden geleden ben ik in contact gekomen met enkele Nederlandse zusters tijdens een lezing over de 99 schone namen van Allah (swt). Hierna ben ik met hun naar de moskee in Nijmegen gegaan. Al snel heb ik toen besloten dat het voor mij tijd werd om mijn shahadah uit te spreken, iets wat ik voor mijn gevoel al veel te lang uit had gesteld.
Halverwege juli heb ik toen mijn shahadah uitgesproken in de moskee, tegelijk met een andere zuster. Mijn zus was er ook bij, wat ik heel fijn vond.

Omdat de Ramadan er aan kwam wilde ik snel leren bidden zodat ik dit zou kunnen in de heilige maand. Ik dacht dat dit het moeilijkste deel zou worden van het moslim zijn, onder andere omdat ik geen Arabisch kon. Al snel kwam ik er achter dat het enige wat ik hier voor nodig had doorzettingsvermogen was.
Het moeilijkste vond ik het andere te vertellen dat ik me bekeerd had tot moslima. Mijn vriendinnen reageerde allemaal geschokt, al hadden ze het wel aan zien komen. Ze waren blij voor me maar waren het er allebei niet blij mee en konden het niet begrijpen.
Ik had niet verwacht dat er veel zou veranderen omdat ik vind dat ik niet wezenlijk veranderd ben. Toch merk ik nu dat andere veel vooroordelen hebben. Zelfs mijn beste vriendinnen van wie ik begrip had verwacht. Ik hoor dan ook van ze dat ze denken dat mijn vriend me beïnvloed zou hebben en dat het niet mijn eigen keus zou zijn geweest. En dat ze niet kunnen snappen hoe je kunt geloven in iets waarvan je niet zeker weet dat het er is.
Dit doet me pijn om te horen omdat ze oordelen zonder te weten waarover ze oordelen. Al helemaal omdat ik hoor dat ze hun denkbeelden op mij projecteren. Ik projecteer mijn denkbeelden toch ook niet op hun? Ik weet zeker dat Allah er is om over mij te waken maar als zij daar niet voor open willen staan leg ik me er bij neer.

Ik hoop Insja’Allah dat in de toekomst mensen het beeld  los kunnen laten waarin Islam met terrorisme wordt geassocieerd. En dat ze niet oordelen, want ze bereiken er niets mee.

Dat is mijn bekeringsverhaal. Ik hoop dat het andere zusters kan inspireren de stap te zetten en de keus voor de Islam te maken. Ik heb de Islam met open armen ontvangen en heb er ondanks de tegenslagen geen spijt van.