Bekeringsverhaal Mijn weg naar de Islam II

Mijn weg naar de Islam

Bismillahir rahmanir rahiem

17 juli 2008 is de dag dat ik mij bekeerde tot de Islam, ik ben opnieuw geboren. Ik kreeg een nieuwe kans en een wereld ging voor me open. Ik had in eens duizenden broeders en zusters erbij. Dit had ik hard nodig, aangezien het voor mij een zware periode was.

Mijn moeder is een erg gelovige vrouw, mijn vader daarentegen is alleen gelovig wanneer het hem uit komt. Toen ik een baby was ben ik gedoopt en in groep 6 heb ik de communie gedaan. We hadden op een schapje in de keuken een beeldje van Maria staan en mijn moeder had altijd een kruisje in haar auto hangen, ter bescherming. Daar bleef het bij. Tot er op een dag een jehova getuigen bij ons aan de deur kwam en ons op  “het goede pad” wilde wijzen. Alle dank aan Allah dat ik geleid ben naar de Islam. Hij gaf ons boekjes en gaf mij een boek met bijbel verhalen, ik bekeek altijd alleen maar de plaatjes, want het trok me niet aan en ik voelde er helemaal niets bij. Mijn moeder sprak vaker en vaker af om over de bijbel te praten. En ik bleef er steeds minder vaak bij zitten.

Bij ons thuis liep het al zolang ik mij kan herinneren niet soepel. Ik merkte dat mijn moeder opzoek was naar iets, iets dat haar warmte en kracht kon geven.
Ze las de boekjes die zij kreeg van de jehova getuigen en probeerde daar kracht uit te putte. Ze las zelfs uit een boek dat overigens nu nog steeds in haar boekenkast staat: Halal en haram. Ik was verbaasd toen ik mijn moeder boeken over de islam zag lezen. Bijna alles wat ze las over de islam, klonk logisch voor haar. En als zij ’s avonds op bed lag en weer iets in dat boek had gevonden wat het voor haar was, dan riep ze me, om het mij ook te vertellen. En op een dag vertelde ze ons, dat we geen varkensvlees meer mochten eten, want zij had in Halal en haram gelezen waarom moslims dat niet mogen. En zij was hier zo van overtuigd dat er geen varkensvlees meer het huis in kwam. Ook begreep ze nu waarom polygamie toegestaan is in de Islam en waarom de Islam beelden en bijgeloof verbiedt. Langzaam aan verdwenen de kruisjes en de Maria beeldjes.

Ondertussen ging het steeds slechter tussen mijn ouders. En ik merkte dat ik hier heel erg onder leed. Ik was net als mijn moeder op zoek naar warmte. Maar kon het alleen niet vinden. Eind 2006 leerde ik mijn huidige vriend kennen, maar zelfs hij kon dat lege plaatsje niet opvullen.
Ik ging steeds minder naar school, en mijn sociale contacten verwaterde, ik was gestrest en snauwde iedereen om me heen af die te dicht bij mij kwam. Ik had geen zin, in helemaal niemand. De enige met wie ik nog contact had waren, mijn nicht, mijn beste vriendin en mijn vriend.
En na lang ontkennen kwam ik erachter  dat mijn nicht ook met de Islam bezig was. Ik trok veel met haar op. We werkte samen en konden het de hele dag over de Islam hebben. Mijn beste vriendin is Marokkaans, dus opgegroeid met de Islam. Zij vertelde me dingen over de Islam en begon in te zien hoe mooi de Islam is. Dat het niet zomaar een religie is, maar een levensweg, alles wat je doet in je leven als moslim(a) heeft met de Islam te maken. De Islam is altijd het middelpunt en je kunt er te allen tijde op terug vallen. Er is geen enkele religie met zo veel warmte, liefde, respect en broederschap. Dit is wat ik nodig had, in de tijd waarin ik me zo alleen voelde.

Omdat ik geslaagd was voor mijn examen had mijn moeder als kado een Koran en een boek over het leven van de heilige profeet Mohammed (VZMH) voor mij gekocht.
Ze zei dat ze samen met mijn vriend en mij 1 avond in de week uit deze boeken wilde lezen.
Mijn vriend zag dat ik steeds vaker boeken las, en steeds maar over de Islam wilde praten. Via hem ben ik in aanraking gekomen met een Nederlandse bekeerling. Ik ben met hem samen bij haar op bezoek gegaan en hebben een hele gezellige avond gehad. Ik kreeg van haar een fotolijstje met een tekst erin: “Als je een stap naar Allah komt, zal Allah 10 stappen naar jou toe komen. En als je lopend naar Allah toe komt, zal Allah rennend naar jou toe komen.”
Niets heeft mij zo erg geraakt, als deze tekst.
Ik begon te huilen van het fijne gevoel dat ik kreeg, ik schaamde me dood omdat het onze eerste ontmoeting was en ik nu al zoveel emotie toonde. Ik voelde me niet meer alleen, ik wist dat ik nooit alleen was geweest, Allah is er altijd, in tijde dat je het moeilijk hebt en in tijde dat het goed met je gaat. Waar vindt je dat? Iets waar je altijd op kan bouwen? Het gevoel dat ik kreeg bij de tekst op het fotolijstje had ik nooit eerder gehad, ik wist vanaf dat moment dat ik dit niet meer moest laten gaan.
De volgende dag kreeg ik een mailtje van haar en ze vroeg me of ik naar haar lessen wilde komen, met nog wat andere bekeerde meiden. Ik twijfelde geen moment en stuurde gelijk een mail terug, waarin ik vertelde dat ik heel graag haar lessen wil bijwonen.

Dankzij mijn moeder ben ik bij de Islam gekomen, mijn vader is hier nog altijd razend om. Hij gaf mijn moeder voortdurend de schuld. Door mij had mijn moeder nog meer lasten op haar schouders. Iedere dag was er ruzie thuis, als je al door de voordeur kwam voelde je de negatieve energie. Wanneer het voor mij te veel werd thuis ging ik naar mijn vriendin of naar mijn nicht. Mijn moeder had niemand om naar toe te gaan, terwijl ik mijn warmte had gevonden werd mijn moeder alleen maar zieker. Ze is in de zomer bij mijn tante gaan wonen. Diegene die mij overal bij had gesteund, al mijn keuzes respecteerde en altijd voor mij opkwam tegenover mijn vader, was nu niet meer bij mij. Ik moest nu de hele dag aanhoren hoe ik hem wel niet had verraden door hoe ik erbij liep, in die “moslim kleding” en dat ik hem verschut zetten tegen over de buitenwereld. Omdat mijn moeder weg was en mijn vader niemand had ben ik bij hem blijven wonen, ik wilde ondanks zijn gedrag toch voor hem zorgen.

Bij de lessen leerde ik nieuwe meiden kennen die in het zelfde schuitje als mij hadden gezeten. Het was fijn om te weten dat niet alleen ik voor een grote keuze stond. Deze meiden hadden het allemaal al mee gemaakt. 3 weken na mijn eerste les, heb ik de shahada uitgesproken. Ik heb dit gedaan bij de lieve zuster die mij nu nog steeds Islam les geeft.

Mijn vader heeft het tot op de dag van vandaag nog steeds niet helemaal geaccepteerd.
A die tijd had hij gedacht dat het wel over zou gaan, dat het maar een fase was. Maar het ging niet over. Hij was vooral boos op mijn moeder, omdat het door haar was gekomen. Ik heb met hem gepraat en hem uitgelegd, dat de Islam voor mij heel belangrijk is en dat de Islam te allen tijde op de eerste plaats zal komen. Door de kennis die ik van de Islam had opgedaan, wist ik hoe ik met mijn vader moest omgaan. Behandel hem te allen tijde met respect, maar weet dat de Islam voor gaat. Mensen in mijn omgeving verklaarde mij voor gek, lachte me uit en maakte me belachelijk. Ik schaamde me om tegen mensen te zeggen dat de Islam mijn grote liefde is. Maar dat alles is shaytaan die mij gek maakt, nu vertel ik vol trots hoe ik de Islam beleef, dat er geen god is dan Allah, dat Mohammed vzmh zijn boodschapper is en wanneer ik naar de moskee ga loop ik vol trots met mijn hoofddoek op, naar buiten. Allah leidt wie hij wilt.

Salaam ‘aleikoum wa Rahmatoullahi wa Barakatoehoe.