Ik ben herboren

Ik ben herboren

Ik kwam voor het eerst bewust met religie in aanraking toen ik een jaar of 10 was.

Ik werd uitgenodigd om deel te nemen aan een christelijk kamp, waar ik al gauw mee instemde. Ik was altijd al zeker van het bestaan van God en dacht meer over Hem te weten te komen op het betreffende kamp. Hier hoorde ik veel verhalen over Jezus, lazen we de bijbel, en zongen we met z’n allen liederen om God te eren. Het maakte allemaal een grote indruk op het kleine meisje dat ik toen was en ik besloot ook na het kamp God te blijven eren op de manier zoals ik het geleerd had. Want ik was ervan overtuigd dat God mijn Hemelse Vader was en dat ik misschien ook wel een plekje in die prachtige hemel zou verkrijgen als ik goed zou leven. Wat een mooi vooruitzicht!

Mijn ouders aanschouwden mijn enthousiasme over het christelijk geloof en vonden het erg bijzonder dat ik op mijn jonge leeftijd zo bewust bezig was met normen en waarden en nadacht over het doel van het leven, wat er komt na de dood enz.

Mijn vader komt uit een katholieke familie waar elke zondag trouw de kerk bezocht werd en alhoewel hij als volwassene niet meer kerkelijk was en mij ook niet zodanig opgevoed heeft, schemerde toch door zijn uitspraken heen dat het katholieke hem nog niet helemaal verlaten had. Zo keek hij met argwaan naar protestante christenen, deze vond hij sober en te streng in de leer. Hij zag zijn dochter toch het liefst katholiek worden als ze besloot zich bij een kerk aan te sluiten.

Ik las de bijbel en ik maakte me het christelijk geloof beetje bij beetje eigen. Dit deed ik geheel zelfstandig. Veel praktiserende christenen kende ik niet aangezien ik op een openbare basisschool zat en met de kerk niks te maken had. Zo werd mijn geloof iets heel persoonlijks, wat ik met niemand anders deelde. Het was iets tussen God en mij. Naarmate ik ouder werd, werd ik geconfronteerd met de verschillende christelijke stromingen. Was ik nu katholiek of protestant? Kon ik niet gewoon christen zijn? Maar als christen hoor je gedoopt te worden en dat moet toch echt bij een bepaalde kerk, wat nu? Ik liet dit vraagstuk voor wat het was, vond het als 15 jarig meisje te ingewikkeld allemaal en zo waren er nog belangrijkere vraagstukken waar ik antwoorden op moest vinden. Is Jezus nu God of de zoon van God en wat is het verschil hiertussen? Wat is de heilige drie-eenheid nou precies? Waarom stuurde God Zijn zoon naar de aarde en liet deze doden? Waarom leven christenen tegenwoordig zo anders dan Jezus predikte? Is de Bijbel nou het letterlijke woord van God of slechts geïnspireerd door God? En als het slechts geïnspireerd is door God, maar wel door mensen geschreven, staan er dan niet veel fouten in? Waarom zijn er zoveel verschillen tussen de 4 verschillende evangeliën? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden.

Ik merkte dat ik een enorme twijfelaar was. Buiten de christelijke vraagstukken om waren er ook nog die andere monotheïstische religies. Vooral het geloof dat mijn beste vriendin aanhing, de islam, hield mij bezig. Hoe kan er na het christendom nog een religie gekomen zijn met een voor mij totaal vreemde profeet. Is deze profeet dan een leugenaar? Ook dit vraagstuk liet ik voorlopig voor wat het was al spookte het regelmatig door mijn hoofd heen. Mijn hoofd, die al deze vragen niet kon beantwoorden, wilde rust. Maar die rust kreeg het niet. Ik was niet de enige die mezelf al deze vragen stelde, ze werden me ook gesteld door mijn islamitische vriendin. Ik probeerde ze zo goed mogelijk te beantwoorden maar voelde in mijn hart de onzekerheid over mijn antwoorden en als ik thuis kwam voelde ik me dan ook slecht, had ik niet betere antwoorden kunnen geven?

Ik kwam weer tot de conclusie dat ik echt de juiste kerk moest vinden. Dit zou mij sterker maken in mijn geloof en daarnaast zou ik mijn vragen aan geleerden kunnen stellen. Deze zouden me vast en zeker antwoorden geven waar niemand iets tegen in zou kunnen brengen!

Ik kreeg lessen van een katholieke pastor, een erg vriendelijke en hartelijke man, maar bevredigende antwoorden op mijn vragen gaf hij helaas niet. Ik was erg teleurgesteld. De naderende doop maakte mij benauwd en ik besloot deze af te zeggen omdat ik niet volledig achter het katholicisme stond. Ik moest toegeven dat mijn opvattingen orthodoxer waren dan mijn vader en moeder graag zagen. Ik had de Bijbel gelezen en voor mijn gevoel stond de katholieke kerk ver weg van het ware christendom, zoals de Bijbel die predikte. Maar ook in de protestante kerk vond ik niet wat ik zocht. Ik bleef vast houden aan mijn christen zijn maar besloot mijn zoektocht naar de waarheid, mijn waarheid, tijdelijk te staken.

Het was vorig jaar, ik was toen 17 jaar, dat ik zag dat Taizé (dit is een christelijke oecumenische kloostergemeenschap) voor het eerst een ontmoeting van jongeren over de hele wereld in Nederland organiseerde. Hier moest ik aan deelnemen. Ik vond het erg eng om helemaal in mijn eentje naar Rotterdam te reizen, waar circa 30.000 jongeren(!) zich zouden verzamelen. Maar ik besloot door te zetten en het was een hele mooie ervaring. Maar ik had het gevoel dat ze de discussie over de stromingen krampachtig uit de weg gingen en deden alsof alle christenen één zijn en de verschillen niet uitmaken, alhoewel deze er toch zijn. Dus ook hier vond ik geen antwoorden. Ik leek alleen nog maar verder verwijderd te zijn van waar ik naartoe wilde.

Mijn rotsvaste geloof in het christendom begon langzaam af te brokkelen.

Ik was hier erg verdrietig over. Ik had het gevoel dat ik God in de steek liet.

Dit wilde ik niet dus besloot ik door te zetten.

Ik had al 2 keer meegedaan met de ramadan en besloot het daaropvolgende jaar op de christelijke manier te vasten, wat dit ook moge zijn. Veel christenen vasten niet eens, en het katholieke vasten sloeg in mijn ogen al helemaal nergens op. Dit hadden ze door de jaren heen zo versoepeld tot dat er niks meer van over bleef.

Deze tendens merkte ik vaker op bij het christendom.

Regels versoepelen tot er niks meer van over blijft.

Hoe geloofwaardig is zo’n religie dan?

Dus ik besloot te vasten tussen zonsopgang en zonsondergang, de islamitische manier dus.

Ik merkte dat het kleine vlammetje dat in mijn hart brandde voor de islam, steeds groter werd.

Zo was ik jarenlang vegetariër geweest en toen ik weer besloot vlees te gaan eten, kon ik het niet over mijn hart krijgen om varkensvlees te eten, en wilde ik het liefst alleen halal vlees eten. Hoe absurd is dat! Het was op een mooie herfstdag een aantal weken geleden, dat ik me wanhopig tot God richtte en Hem vroeg me een teken te geven dat ik wel bij het juiste geloof zat, want ik wist het echt niet meer.

Uiteraard kwam dit teken niet.

Het besef begon te groeien dat ik mijn band met God weer wilde versterken, en dit doormiddel van het christendom niet zou lukken. Ik geloofde niet in de heilige drie-eenheid, ik geloofde niet dat Jezus de zoon van God was. Ik geloofde niet dat Mohammed geen profeet was en dat hij niet het slot der boeken bracht.

Ik zei dit allemaal wel met mijn mond, maar voelde het niet in mijn hart.

Het was toen dat ik wist, dat ik meer moslima was dan ik wilde toegeven.

Het was toen dat ik besloot, dat ik echt moslima wilde worden.

Het is snel gegaan vanaf dat moment. Vooral voor mijn omgeving lijkt het heel snel te zijn gegaan. Maar voor mij is het een proces geweest dat jarenlang duurde.

Ik besloot het mijn ouders gelijk te vertellen en deze reageerden heel begripvol ondanks hun angst voor ‘het nieuwe’. Ik was er klaar voor om de shahada af te leggen en wilde dit doen in de moskee, met mijn dierbaren erbij. Dit heb ik dan ook gedaan op vrijdag, de eerste dag van Dhul-Hijja (de maand van de bedevaart) in de moskee in Nijmegen. Samen met de imam, mijn ouders, mijn beste vriendin, en heel wat nieuwsgierige zusters die graag mijn shahada wilden bijwonen. Het was prachtig. Ik dacht dat de tranen pas zouden vloeien wanneer ik ‘Ashadoe an la ila ila allah, wa ashadoe ana mohammadan rasoeloe allah’ zou zeggen, maar het gebeurde daarvoor al. De Imam sprak mij toe in het Arabisch, wat kort maar krachtig vertaald werd door de aanwezige dames. Hij zei dat hij respect had voor het feit dat mijn ouders mij steunden in deze keuze en dat we voor hen moesten bidden. Toen hielden mijn moeder, ik, en heel wat andere aanwezigen het niet meer droog.

Ik hou ongelooflijk veel van mijn lieve, lieve ouders. Ik ben hun enorm dankbaar voor het feit dat ze mij steunen en bij de shahada-aflegging aanwezig wilden zijn. Ik kan niet uitdrukken hoeveel. In de islam zijn ouders erg belangrijk en ik wil mijn ouders dan ook met alle macht laten zien dat mijn band met hun door de islam alleen maar sterker zal worden. Daarnaast ben ik mijn beste vriendin erg dankbaar, die me de basiskennis van de islam door de jaren heen heeft bijgebracht en me ook altijd gesteund heeft en kritische vragen gesteld heeft. Ook ben ik mijn basisschoolvriendin dankbaar, die me voor het eerst in aanraking heeft laten komen met religie in het christelijke kamp, wat het begin was van mijn zoektocht.

En het allermeest ben ik Allah (swt) dankbaar, dat Hij mij geleid heeft tot de islam.

Ik voel me echt herboren, vredig en kijk vol enthousiasme uit naar mijn nieuwe leven als moslima. Ik ben thuisgekomen, alhamdoulilah.

Moge Allah ons allen leiden tot het goede.